قسمت سوم پادکست گوشه – که در هر قسمت آن از یک هنر و یک هنرمند حرف می زنیم- درباره مردی‌ست که وقتی از او می‌پرسیدند، تو اخلاق‌گرایی دوربین‌به‌دستی؟ می‌گفت، نه! من بدبینی دلسوزم.
یوجین اسمیت، عکاسی نبود که سردبیران مجله‌های پرطرفدار در دهه ۴۰ و ۵۰ میلادی بتوانند او را در زمان کمبود پزشک عمومی در آمریکا، به روستایی بفرستند و از او بخواهند فقط چندتایی عکس از این موضوع تهیه کند و به‌سراغ ماموریت بعدی‌اش برود. او مثل نمایشنامه‌نویس با موضوع‌هایش برخورد می‌کرد و تا می‌توانست خود و زندگی و لحظه‌‌هایش را وقف آن موضوع می‌کرد تا اثری شبیه نقاشی و نمایشنامه و داستان خلق کند.
او در سال ۱۹۴۸، چنان مقاله تصویری تاثیرگذاری از دکتر ارنست سریانی در مجلهٔ لایف منتشر کرد که پزشکان جوان زیادی را تحت تاثیر قرار داد؛ طوری که به خاطر همین گزارش راهی خدمت به روستاها و جاهای دورافتاده شدند. دیگر چیزی به هشتادسالگی این مقاله نمانده اما همچنان این مقاله تصویری را شاخصی در تاریخ فتوژورنالیسم (عکاسی خبری) می‌دانند. ویژگی یوجین اسمیت این بود که دنبال شفادهندگان زمینی می‌گشت. شیفته این بود که در کوره‌راه‌ها از آمریکا گرفته تا آفریقا و ژاپن، با دوربین‌اش از چنین شفادهندگانی عکس بگیرد و به قول خودش این عکس ها را از «نگاتیو بتراشد». اسمیت زندگی و سلامتش را پای موضوع‌های عکاسی‌اش می گذاشت و خودش می‌گفت فقط امید دارد که بینندگان عکس‌هایش، مثل دونده‌های دوی امدادی، بقیه مسیری را که او طی کرده، تا بهبود وضع موجود، ادامه دهند.
عکس‌های او هم از نظر ویرایش و نور و هم از نظر آنچه که نشان می‌دادند، برای مجله‌های آمریکایی که قرار بود در سال‌های پس از جنگ، مخاطبان را سرگرم کنند، زیادی جدی و تاریک بودند. او اهمیتی به معیارهای مشتری و بازار پسندانه آن روزگار -چیزی شبیه به وضعیت جذب لایک و فالوور در روزگار ما- نمی‌داد. تنها بود و در آغاز هر پروژه عکاسی، با قضاوت شخصی و پیش‌داوری‌هایش درباره آن موضوع، کارش را شروع می‌کرد. کم‌کم این پیش‌داوری‌ها را برای خودش علامت‌گذاری و مشخص می‌کرد و دنبال اندیشه و افکار نو متضاد با این پیش‌داوری‌ها، درباره همان موضوع می‌گشت. معتقد بود باید صادق و منصف بود تا شاید حقیقت کم‌کم خودش را نشان دهد. کار کردن با دشوار بود و روزهای پر از قهر و آشتی او با رسانه‌ها مدام ادامه داشت چون علاقه‌ای به نشان‌دادن داستان‌هایی نداشت که پایان مشخص و عامه‌پسند دارند. یوجین اسمیت معتقد بود در هر داستانی، درست مثل خود زندگی، فردایی هست و قطعیتی وجود ندارد.
نوشتن و گفتن و توضیح یوجین اسمیت اینجا چندان معنایی ندارد وقتی ۵۱دقیقه از او و زندگی و کارهایش گفته‌ایم و مستند/پادکستی از او ساخته‌ایم. این قسمت از هنر با گوشه، به عکاسان بی‌نام و بی‌اسم و رسم این سال‌ها تقدیم می‌شود.
ویدیوی قسمت سوم پادکست گوشه را درباره عکس معروف «توموکو و مادر در حمام» که ژاپن را تکان داد و یوجین اسمیت عکاس آمریکایی اینجا در یوتیوب گوشه ببینید؛ با این توضیح که بعضی از تصویرهای این ویدیو ممکن است برای کسانی، ناراحت‌کننده باشند. شاید شنیدن فایل صوتی این قسمت در پادکست‌گیرهایی که ته این نوشته، نشانی‌شان آمده، برای این رفقا بهتر باشد:
لینک ویدیوی دومین قسمت از پادکست گوشه؛ هنر با گوشه درباره میکل آنژ و مجسمه داوود، در کانال یوتیوب گوشه که اول بهمن‌ماه ۱۴۰۲ منتشر شد.
لینک ویدیوی نخستین قسمت از پادکست گوشه؛ هنر با گوشه درباره شب‌زنده‌داران و ادوارد هاپر در کانال یوتیوب گوشه که اول دی‌ماه ۱۴۰۲ منتشر شد.
لینک‌های پادکست گوشه؛ «هنر با گوشه» در یوتیوب، کست‌باکس، اپل پادکست، اسپاتیفای.
منابع قسمت سوم پادکست گوشه:
کتاب‌ها:
۱- Dream street : W. Eugene Smith’s Pittsburgh project
۲- Eyewitness : 150 years of photojournalism
۳- The great Life photographers
۴- How to look at photographs : reflections on the art of seeing
۵- Let truth be the prejudice : W. Eugene Smith, his life and photographs
۶- Minamata
۷- Original sources : art and archives at the Center for Creative Photography
۸- American photojournalism : motivations and meanings
۹- Dialogue with photography
۱۰- Engaged observers : documentary photography since the sixties
۱۱- The jazz loft project : photographs and tapes of W. Eugene Smith from 821 Sixth Avenue, 1957-1965
۱۲- Photojournalism, 1855 to the present : editor’s choice
فیلم‌های سینمایی، مستندها و گزارش‌هایی که برای ساخت قسمت سوم پادکست گوشه؛ هنر با گوشه از آنها استفاده کرده‌ایم:
– W. Eugene Smith: Photography Made Difficult,Gene Lasko, 1989
– Minamata, Andrew Levitas, 2020
– Minamata: The Victims and Their World, Noriaki Tsuchimoto
– The Jazz Loft According to W. Eugene Smith,Sara Fishko, 2015
– Mercury Poisoning-The Minamata Story
– Albert Schweitzer, Jerome Hill,1957
– Maude Callen, documentary,1990
– Battle of Okinawa Footage
نظر شما