قسمت اول پادکست گوشه؛ شب‌زنده‌داران و ادوارد هاپر

اولین قسمت از پادکست گوشه، دربارهٔ ادوارد هاپر نقاش آمریکایی و به‌خصوص تابلوی بسیار مشهور او «شب‌زنده‌داران» است. در این قسمت مختصری از زندگی او می‌شنویم و می‌بینیم، از نقش همسرش جوزفین در زندگی و کار او می‌گوییم، از تاثیر حال و هوای آن‌روزهای آمریکا در شکل گرفتن این تابلو باخبر می‌شویم و از نقاشان، فیلمسازان و متفکرانی می‌گوییم که او از آنها الهام گرفته‌ است.
برای فهمیدن راز آدم‌های تنها و جداافتادهٔ نقاشی‌های او، به سراغ آدم‌ها و آثاری می‌رویم که جهان‌بینی و نگاه او را در نقاشی‌هایش، شکل داده‌اند. ویدیوی این قسمت را می‌توانید در یوتیوب گوشه در اینجا ببینید و فایل صوتی آن هم اینجا در کست‌باکس است.

چرا این پادکست را می‌سازیم؟

Gooshe podcast پادکست گوشهیازده سال پیش، اینجا مختصری دربارهٔ او نوشته بودیم، حالا با کندوکاو مفصل در کتاب‌ها و منابع معتبری که درباره او و کارهایش منتشر شده‌اند، یک ویدیوی ۳۷دقیقه‌ای ساختیم و در مهمانی کوچکِ یازده سالگی گوشه، چشم‌به‌راه شما هستیم؛
به این دلیل ساده که گاهی تماشای زیبایی به‌تنهایی، بسیار دشوار است.*

اولین قسمت از پادکست گوشه، هدیه‌ای‌ست به بچه‌هایی که برای هنر جنگیده‌اند؛ در خانواده و جامعه‌ای که هنوز بخش بزرگی از آن، اولین توصیهٔ کلیشه‌ای و دلسوزانه‌اش به این بچه‌ها اینست که «پزشکی، مهندسی، وکالت، جراحی یا کسب‌وکار خانوادگی و هر چیز دیگری را پی بگیرند و در کنارش به هنر هم اگر خواستند بپردازند»، بچه‌هایی که روا نیست شور و عشق و جوانی‌شان، در سالن‌های فرسوده و با تصمیم‌گیری فکرهای پوسیده، هدر رود.

چرا ادوارد هاپر و نقاشی‌های او را انتخاب کردیم؟

گوشه یک کار داوطلبانه است و تا این لحظه هیچ درآمدی برای ما نداشته و هم‌چنان هم بی تبلیغ و اسپانسر، زنده نگهش داشته‌ایم. در یازده سالگی گوشه بد نبود نگاهی به روزهای تولدش بندازیم تا ببینیم از کجا شروع کردیم و اگر آن نقطه، جای درستی بوده، حالا با بازگشت به همان جا، راه نو را شروع کنیم؛ یک‌جور دلگرمی که آدم خودش به خودش می‌دهد. همان «خود»ی که ادوارد هاپر، در تمام راه زندگی‌اش -به‌گفتهٔ خودش- دنبال آن بود.
فردیتی که در هیاهوی یکی از بزرگترین و شلوغ‌ترین شهرهای جهان، برای او مهم بود و در نقاشی‌هایش آن را نشان می‌داد. او عاشق این شهر بود اما این دلیل نمی‌شد که چشمش را بر «بیماری‌های تمدن» و زندگی مدرن ببندد.

او تکه‌های نقاشی‌هایش را در پیاده‌روی‌های طولانی، از گوشه‌وکنار نیویورک جمع می‌کرد؛
شکرپاش و نمکدان روی میز غذاخوری ارزانی را در یک خیابان می‌دید و با تابلوی تبلیغ سیگاری بر بالای مغازه‌‌ای از مُدافتاده‌ ترکیب می‌کرد، بعد  تصویری از دو مَرد را که هردو در واقع خودش بودند، به نقاشی اضافه می‌کرد و مثل همیشه جوزفین، همسرش، یگانه مدل او بود برای افزودن شخصیت زن به نقاشی‌هایش.

هاپر تکه‌های سازندهٔ جهان‌بینی و اندیشه‌اش را هم بدون تعصب، از آدم‌ها و مکتب‌های فکری گوناگون به‌دست می‌آورد. از تعالی‌گرایان آمریکایی مثل رالف والدو امرسون، از هستی‌گرایان فرانسوی مثل ژان پل سارتر و حتی از عکاسان پیشرویی مثل پل استرند.
درباره همهٔ اینها در پادکست گوشه و بر روی تصویرهایی از آثار او حرف زدیم. ببینید و بشنوید و نظرتان را به ما بگویید تا در قسمت‌های بعد عیب و ایرادها را رفع کنیم و با کمک شما، اینجا گوشهٔ بهتری بشود.

اولین قسمت از پادکست گوشه دربارهٔ ادوارد هاپر و تابلوی شب‌زنده‌داران، در یوتیوب:


منابع اولین قسمت پادکست گوشه دربارهٔ ادوارد هاپر و تابلوی شب‌زنده‌داران

 

کتاب‌ها:

مصاحبه‌ها:

  • Conversation with Edward Hopper Producing Organization WGBH Educational Foundation, 1964
    American Archive of Public Broadcasting
  • Oral history interview with Edward Hopper, 1959 June 17. Archives of American Art, Smithsonian Institution

 

 

آهنگ‌های استفاده‌شده در این قسمت:

Filaments by Scott Buckley    / scottbuckley
……
Steffen Daum – Goodbye My Dear
……
Moving – Brock Hewitt: Stories in sound
……
Prairie Tone – Yeti Music
…….
Just As Soon – Kevin MacLeod
…….
Savfk – All The King’s Horses
……….
Miguel Johnson – A Better Future
………..
Soul and Mind – E’s Jammy Jams
……….
Rexlambo – Fault

بعضی از فیلم‌هایی که با الهام از نقاشی‌های هاپر ساخته شده یا کارگردانان، صحنه‌‌هایی را از روی آثار او بازسازی کرده‌اند:

– Shadow of a Doubt, Alfred Hitchcock (1943)
– Scarlet Street, Fritz Lang (1945)
– The Killers, Robert Siodmak (1946)
– Force of Evil, Abraham Polonsky (1948)
– The Naked City, Jules Dassin (1948)
– The Window, Ted Tetzlaff (1949)
– Rear Window, Alfred Hitchcock(1954)
– Psycho, Alfred Hitchcock (1960)
– Days of Heaven, Terrence Malick (1978)
– Paris, Texas, Wim Wenders (1984)
– Blue Velvet, David Lynch (1986)
– Songs from the Second Floor,
Roy Andersson (2000)
– The American Friend, Wim Wenders (1977)
– L’Eclisse, Michelangelo Antonioni (1962)
– La Notte, Michelangelo Antonioni (1961)
– The End of Violence, Wim Wenders (1997)
– L’Avventura, Michelangelo Antonioni (1960)
– Down by Law, Jim Jarmusch (1986)
– Stranger Than Paradise, Jim Jarmusch (1984)
– Departures, Yôjirô Takita (2008)
– Mystery Train, Jim Jarmusch (1989)
– Don’t Come Knocking, Wim Wenders (2005)
– Zabriskie Point, Michelangelo Antonioni (1970)
– Road to Perdition, Sam Mendes (2002)

– Two or Three Things I Know About Edward Hopper, Wim Wenders (2002)
سهراب شهید ثالث در فیلم «یوتوپیا» و علی مصفا در فیلم «نبودن» از نقاشی‌های هاپر الهام گرفته یا استفاده کرده‌اند.

قسمت دوم پادکست گوشه، اول بهمن‌ماه ۱۴۰۲ منتشر می شود. گوشه را بدون پیشوند و پسوند، می‌توانید اینجاها دنبال کنید:
یوتیوب گوشه
کست‌باکس گوشه
Castbox RSS Feed
اسپاتیفای گوشه
اینستاگرام گوشه
تلگرام گوشه

*چه دشوار است تماشای قرص ماه به‌تنهایی

«گوشه» دفترچه یادداشت چندنفرست که در آن از چیزهایی که می‌بینند و دوست دارند با بقیه شریک شوند، می‌نویسند؛ از موسیقی، کتاب، سینما، سفر و شکم. gooshe@ پادکست گوشه در یوتیوب

نظر شما