هر چه موسیقی جز و بلوز، موسیقی آفریقایی‌تبارهای آمریکاست، کانتری، موسیقی ِ مهاجرهای اروپایی‌تبار آمریکاست. هرچند موسیقی کانتری هم مثل خیلی چیزهای دیگر، از فرهنگ ِ مهاجرهای آفریقایی، بهره برده. موسیقی کانتری بهانه‌ای بود برای مهاجرهایی که داستان سفر، رابطه‌ها و غم‌وشادی‌شان را در ترانه‌هایی ساده، برای دیگران بگویند.
این هفته در سی‌وهشتمین صبح جمعه با گوشه، پانزده آهنگ از خواننده‌ها و آهنگساز‌های کانتری بشنویم.
این آهنگ‌ها را با کلیک روی این ویدیو، پشت‌سرهم بشنوید و ببینید یا تک‌تک، با توضیح کوتاه بالای هر ویدیو، پایین‌تر بخوانید و بشنوید و ببینید و کمی از جمعه‌تان را در گوشه بگذرانید که همانا آنان‌که صبح جمعه با گوشه را می‌پیچانند، از زیان‌کارانند:
جانی کش ترانه Hurt یا «آزار» را سال ۲۰۰۲ بازخوانی کرد و این ویدیو پس از مرگش، کلی جایزه گرفت و در یوتیوب هم حدود ۵۸ میلیون بار دیده شده. این ترانه یک‌جورهایی سرگذشت خود جانی کش و زندگی پُر فراز و نشیبش هم هست که با دیدن این فیلم سینمایی شاید کمی با آن آشنا شویم. اینجا آخرین اجرای جانی کش را ببینید.
بخشی از ترانه آهنگ:
امروز خودم را آزار دادم
تا ببینم آیا هنوز احساس دارم
روی درد تمرکز کردم
تنها چیزی که واقعی‌ست
این ترانه (پای مردت بایست) را تَمی واینت سال ۱۹۶۸ خواند. در اواخر دهه ۶۰ و ۷۰، فمینیست‌ها به متن ترانه اعتراض کردند، یک‌بار هم هیلاری کلینتن در برنامه ۶۰ دقیقه گفت (نقل به مضمون) «من یک زن کوچولو، مثل تـَمی واینِت نیستم که پای مردَم وایساده باشم.» این جور ترانه‌ها هم بخشی از تاریخ موسیقی کانتری‌اند.
اجرای زنده او امروز به عشقش پایان داد، با صدای جورج جونز که مدتی با تمی واینت -خواننده ترانه قبلی- ازدواج کرد اما کوکائین و الکل زیادی که مصرف می‌کرد، تمی واینت را مجبور کرد برخلاف چیزی که در ترانه‌اش خوانده، «پای او نایستد» و از او جدا شود. باورش سخت است اما دقیقا امروز، جمعه قرار بود آخرین کنسرتش را با ستاره‌های موسیقی کانتری اجرا کند که مرگ مهلتش نداد :
پَتسی کلاین به «ملکه کانتری» مشهور بود؛ از ستایش‌شده‌ترین خوانندگان زن قرن بیستم که در اوج کارش در سی سالگی در سقوط هواپیمای شخصی کشته شد. به فروتنی و مرام -مثل سوسن خودمان- مشهور بود. ویدیویی از ترانه Crazy ببینید. من این اجرا را بیشتر دوست دارم:
یکی از مهم‌ترین خدمات ویلی نیلسن به موسیقی کانتری، عکس‌هایی‌ست که چپ‌وراست از خودش می‌گیرد و تصویر پیرمردهای خسته کانتری را زنده نگه می‌دارد. پنجاه سال است که در موسیقی کانتری هست و در هشتادسالگی سالم و سرحال، برای قانونی و آزادشدن مصرف ماری‌جوانا زحمت می‌کشد. قرار بود نامش را روی بخشی از بزرگراهی در تکزاس بگذارند که بعضی سناتورها مخالفت کردند. ترانه Just a Closer Walk with Thee هم‌خوانی ویلی نیلسن و پتسی کلاین:
ویلن جنینگز و ویلی نیلسن، بازخوانی و هم‌خوانی ترانه Mammas Don’t Let Your Babies Grow Up to Be Cowboys:
بازخوانی ترانه Amarillo by Morning، جورج استریت معروف به «سلطان کانتری»
The Dance مشهورترین آهنگ گارث بروکس:
ترانه I Told You So که رَندی ترَویس خودش شعرش را گفته و سال ۱۹۸۷ خوانده:
حتما این ترانه را با صدای ویتنی هیوستن شنیده‌اید، اما شاعر و خواننده اصلی‌اش دالی پارتن است:
ترانه Take Me Home, Country Roads که به Country Roads معروف است با صدای جان دِنوِر که هزارتا لقب داشت؛ فرماندار کلُرادو بهش لقب «ملک‌الشعرای ایالت کلرادو» داده، ما که بخیل نیستیم:
آهنگ Okie from Muskogee با صدای میرل هاگارد، ترانه این‌جوری شروع می‌شود، «ما ماری جوانا نمی کشیم» و با خالی بندی‌های این‌طوری ادامه پیدا می‌کند:
دیکسی چیکس گروه موفقی از ایالت تکزاس است که همه گروه زن هستند، سال ۲۰۰۳ در کنسرتی در لندن، یکی از خواننده‌ها درباره جنگ خلیج فارس گفت «ما این جنگ و خشونت را نمی‌خواهیم، ما شرمنده‌ایم که جورج دابلیو بوش، رییس جمهور ایالات متحده، اهل ایالت تکزاس است.» هرچقدر بریتانیایی‌ها از این حرف خوششان آمد، در آمریکا خیلی‌ها آلبوم‌های گروه را تحریم کردند. اجرای زنده آهنگ Wide Open Spaces:
بازخوانی ترانه Blue Eyes Crying in the Rain در یکی از اجراهای زنده ویلی نیلسن:
با ترانه «صندلی» جورج استریت، جمعه سی‌وهشتم، جمعه کانتری را تعطیل کنیم. ترانه و ویدیویی که فَوَران ِ احساسات رُمانتیک است و خطاب به زنی که ظاهرا صندلی خواننده را اشغال کرده، خوانده شده:
واقعا هنوز دارید این صفحه را می خوانید؟ برای شما که روز جمعه خسته نیستید و زحمت می‌کشید و تا این پایین اسکرول می‌کنید، هدایایی‌ست:
نظر شما