ساز سُفالی کوچک

سال‌های دانشجویی، یکی از نوارهای کاستی که در بازار وجود داشت و شنیدنش احساس «خارجی بودن» به آدم می‌داد، نواری بود با نام «بهترین‌های اُکارینا» یا یک همچین اسمی که ساز پان‌فلوت یا پان‌پایپ هم در آن زیاد شنیده می‌شد. خیلی زود، یک نفر این نوار را به «واحد سمعی و بصری» صدا و سیما برد و در نتیجه می‌شد از اخبار ترافیکی سر صبح رادیو پیام تا برنامه خانواده که ظهرها پخش می‌شد و «تصاویر دریافتی از ماهواره» که «بینندگان عزیز» شب‌ها پس از تماشای آن، سر بر بالش می‌گذاشتند، اکارینا شنید و لذت برد. احتمالا پس از آفرینش اُکارینای مدرن به دست جوزپه دوناتی، صدا و سیمای ایران بیشترین زحمت را برای معرفی این ساز کوچک، کشیده است.
طبعا نمایش تصویر اکارینا نوازان و گروه پر جنب و جوش‌شان، در دستور کار نبود:

اُکارینا، ساز ساده، ارزان و کوچک بادی‌ست که معمولا از گِل، سرامیک، چوب و گاهی فلز ساخته می شود. هشت سوراخ دارد که برای چهار انگشت هر دست، در نظر گرفته شده و آن را با دو دست می گیرند و در آن می‌دمند. هر چند که ابداع‌ نوع کلاسیک و امروزی‌اش را به جوزپه دوناتی ایتالیایی در حدود ۱۸۸۰ نسبت می‌دهند اما نمونه‌های گوناگونی از اوکارینا با شکل و سوراخ‌های بیشتر (گاهی تا ۱۲ سوراخ) در جاهای مختلف دنیا از صربستان تا چین و آمریکای لاتین وجود دارد. ظاهرا آن‌چه که امروز با نام اکارینا می شناسیم، از خانواده کُهن‌ترین سازهاست، بعضی جاها پیشینه‌ای ۱۲هزار ساله برایش دانسته‌اند.
این کانال در یوتیوب، فقط ویدیوهای مربوط به اکارینا را نشان می‌دهد.

بعضی‌ها صدای اکارینا را «کودکانه» یا «رومانتیک» می‌دانند و خیلی آن را جدی نمی‌گیرند. بعضی ها هم از آن در آهنگ‌سازی فیلم و بازی‌های ویدیویی که فضایی شبیه داستان‌های پریان دارند، استفاده کرده‌اند.

عکس یک از اینجا.