تلویزیون «اسمارت» بخرم یا نخرم؟

[alert type=secondary close=no]

به نظرم در زندگی، با انسان‌های «دوشی» مشورت نکنید؛ انسان دوشی (با دوشبَگ اشتباه نشود هرچند که بشود هم پُر بیراه نیست) فردی است که وقتی می‌خواهد یک دوش برای حمام بخرد، نگاه می‌کند به قفسه دوش‌فروشی و از بین سه دوش که یکی معمولی است و مثل آدم آب را روی سر آدم می‌ریزد و کار اصلی را خوب انجام می‌دهد، و دوشی که روی جعبه‌اش نوشته این دوش ۲۱ حالت آبپاشی دارد از جمله برای شستشوی سرهای کچل و چه و چه، و دوش سوم که رویش نوشته ۱+۲۱ حالت آبپاشی، حتما همین دوش آخر را می‌خرد، در حمام‌ نصب می‌کند و تا آخر عمر از همان یک حالت اصلی دوش استفاده می‌کند تا ریق رحمت را سر بکشد. «آدم‌های دوشی» علاقه زیادی دارند که طرف مشورت دیگران باشند؛ از خرید دوش گرفته تا دوای خانگی کنترل و بهبود پی‌ام‌اس.

[/alert]

اگر پول یامفت دارید، که اینجا را نمی‌خوانید و پای تلویزیون اسمارت‌تان دارید کیف دنیا را می‌کنید. اگر شندرغازی پول سرهم کردید و در مرحله تحقیق و تفحص برای خرید تلویزیون اسمارت هستید، از من می‌شنوید یک «تلویزیون خوب غیراسمارت» بخرید که حتما پورت یو اس‌بی و پورت اچ‌دی‌ام‌آی ۲.۰ داشته باشد. چرا؟ چون این پورت سرعت و قدرت بیشتری نسبت به اجدادش دارد و برای وصل شدن به اینترنت و پخش فیلم، جان و توان بهتری دارد. بیشتر تلویزیون‌های تولیدی آخر سال ۲۰۱۳ میلادی به بعد این پورت را دارند. حالا که تلویزیون را خریدید، مثلا یکی از پخش‌کننده‌های گوگل بخرید که اسم‌اش  Chromecast است و با حدود ۲۵ تا ۳۵ دلار می شود یک دانه‌اش را خرید.

شبیه یک کول دیسک یو‌اس‌بی است و به پورت اچ‌دی ام‌آی تلویزیون وصل می شود و برق‌اش را هم از پورت یو‌اس‌بی تلویزیون یا یک آداپتور جدا می‌گیرد. بعد از وصل کردنش به تلویزیون و اینترنت بی‌سیم خانه‌ کافی است موبایل، تبلت یا لپ‌تاپ‌ را بردارید و رویش برنامه جمع وجوری را نصب کنید. از اینجا به بعد تلفن/تبلت/لپ‌تاپ‌تان نقش کنترل تلویزیون را اجرا می‌کند و آنچه روی صفحه این دستگاه‌ها می‌بینید یا بهتر از آن، آنچه در یوتیوب و نت فلیکس و هیولو و گوگل پلی (و باقی شبکه‌های فسق و فجور این مدلی) می‌بینید، بی‌سیم و بدون نیاز به تلویزیون به اصطلاح اسمارت، روی همین تلویزیون ناهوشمند ببینید. اینطوری دست‌کم ۲۰۰-۳۰۰  دلاری را ته جیب مبارک نگه دارید که روایت است که چو دخلت نیست، خرج آهسته‌تر کن و چشم‌وهم‌چشمی هم نکن.

تلویزیون‌های به اصطلاح اسمارت فعلی، همین کار را انجام می‌دهند و مثلا نرم‌افزار و App یوتیوب و نت‌فلیکس و فلان را می‌شود رویشان نصب کرد یا با صدا بهشان دستور داد که از همان قابلیت های مورد علاقه دوستان «دوشی» است؛ هرچند که مثلا سیخی -Stick- که آمازون در رقابت با گوگل و اپل و روکو تولید کرده، این قابلیت جستجو با صدا را دارد و کنترلی هم همراهش است که در آن میکروفونی است و علاقمندان می‌توانند با ریموت‌کنترل‌شان حرف بزنند و از دلتنگی دربیایند.

راستش فعلا این تلویزیون های اسمارت از استانداردها و نرم‌افزارهای یکسانی استفاده نمی‌کنند و هرکدام ساز خودشان را می‌زنند. برخلاف نام‌شان هم کمی خنگ هستند و هنوز نرم ‌فزار و سخت‌افزارشان در حال تکامل و سیر آفاق و انفس است تا به یک نقطه مطمئن و پایدار برسد.

سروصداهای اتاق خواب و نشیمن‌تان را هم می‌فرستند برای یک آدم‌هایی آن سر دنیا. شما هزینه این سیر و سیاحت را فعلا نپردازید و اگر به سرچشمه دسترسی دارید یکی از این پخش‌کننده‌ها را که گوگل، آمازون، اپل، روکو و خیلی‌های دیگر تولید می‌کنند، بخرید.

اگر هم به «خارج» دسترسی ندارید، جای نگرانی نیست، چرا که خواهران و برادران چینی، همچون همیشه پرچم جعل و کپی را برافراشته و مدل ارزان و کپی‌شده همه این تولیدات استکبار جهانی را زیر لوای کمونیسم تولید و به بازار کشورهای آسیب‌دیده از تحریم همین استکبار، گسیل داشته‌اند.