یک سری خط‌های ساده و شکل‌های معمولی، دنیای پرشور و زیبایی را خلق می‌کنند؛ این خط‌ها حتی یک موضوع کهنه و لغزان و تکراری را زیبا و ساده می‌کنند. اینها کارهای کیث نِگلی تصویرساز ۳۶ ساله آمریکایی است که از سال ۲۰۰۰ میلادی، تصویرسازی می‌کند.
او با یک سری شکل‌های هندسی، رنگ‌های کم و سایه‌روشن‌های رنگ‌پریده، آدم‌ها را درگیر یک موضوع نشان می‌دهد.
یک انسان نشسته در هواپیما که از پنجره بیرون را نگاه می‌کند. اسم کار: زندگی با سرطان.
او می‌گوید بیشتر دوست دارد برای موضوع‌های حسی، تصویرسازی کند. به تصویرسازی برای جلد رمان هم خیلی علاقه دارد اما بیش از همه اینها ترجیح می‌دهد برای کتاب کودکان، تخیلاتش را تصویری کند.
تنهایی، پدر بودن، آدم‌هایی با یک نقص جسمی و کودکان، موضوع‌هایی هستند که او بیشتر درباره‌شان تصویرسازی کرده است.
انگار خودش را در تصویرهایش تزریق می‌کند. داستان‌هایی که خودش را یکی از شخصیت‌های آن می‌بیند: «باید الهام را از درون بگیریم. خودمان را در دل موضوع ببنیم تا خلاقانه باشد. گشتن به دنبال الهام بیرون از خودمان، بی‌فایده است.»
شاید مثل پدر و پسری در دل جنگل که ماشین بستنی‌فروشی را در جاده می‌بینند.
کیث نِگلی تصویرساز روزنامه‌ها و مجله‌‌های زیادی در آمریکاست. سال‌‌هاست که نویسنده‌های نیویورک تایمز، تایم و نیویورکر از او می‌‌خواهند برای مقاله‌هایشان تصویرسازی کند.
او جایی در میان درختان جنگل‌های بلینگهام در ایالت واشینگتن آمریکا زندگی می‌کند. جایی مرطوب و پرباران با عنکبوت‌های بزرگ که به او الهام می‌دهند تا رابطه انسان‌ها را با درختان طراحی کند.
کیث نِگلی در بیشتر کارهایش با مدادرنگی، فضای افسرده‌‌ای را با رنگ‌های سرد و تصویرهایی شبیه عکس یا نقاشی می‌سازد.
او معتقد است بدترین چیز درباره تصویرگری، انزواست: «این یک کار انفرادی است. اگر حواست نباشد، می‌بینی منزوی شده‌ای.»
ممنون خيلي خوب بود.