ما با سیاهکاری شب خو نمی‌کنیم

می‌گویند کولی‌ها وقتی می‌خواهند برای جشن عروسی آماده شوند، سراغ خیاطی می‌روند که در دوخت بزرگ‌ترین و پرپیچ‌وخم‌ترین جامه‌ها ماهر باشد؛ دامن بلند و چندلایه با پارچه‌های رنگ‌به‌رنگ، تاج پهن و بزرگ روی مو با جزئیات فراوان و گوشواره و گردنبدهایی تنومند و پرشکوه از ابتدایی‌ترین بخش‌هایی است که برای پوشاک جشن و سرورشان انتخاب می‌کنند. این نخستین قدم برای برگزاری آیینی است که قرار است تا سپیده‌دم به پایکوبی و آوازخوانی بگذرد و زن‌ها خرسندی و مردها خوشبختی‌شان را فریاد بزنند.

کولی‌ها یا روماها در اروپا (بیشتر در شرق اروپا) زندگی می‌کنند. اقلیتی که نگاه خیلی از اروپایی‌ها به آنها، به خاطر همین کولی‌وار زندگی کردن و خانه‌های منقول و متحرک‌ و آوازخوانی و سرخوشی‌های بی‌وقت و بی‌دلیل، خوب نیست و گاهی با پیش‌داوری همراه است.

اما همین زندگی همراه با طبیعت، کوچ‌کردن‌های پی‌درپی، جادو و جنبل‌های ریز و درشت و آسمانی که بی‌دریع مسیرشان را مشخص می‌کند، چند سالی است به دنیای مد هم وارد شده.

طراحان لباس این روزها از همین پوشاکی که در ادبیات و شعر کولی‌ها فراوان توصیف شده و بدلیجات درشت و چشمگیر و تن‌پوش‌های سنگین و لایه‌بندی‌شده آنها که با گل و برگ آذین‌بندی شده، استفاده می‌کنند.

مردم هم خرسند از رویه زندگی کولی‌واری که (شاید از آن روگردان بوده‌اند) شیفته چیزی می‌شوند که قبلا فکر می‌کردند فقر به وجودش آورده.

پارچه‌هایی که به نظرشان ارزان می‌آمده حالا با همان برش‌های کولی‌ها گران و پرارزش شده و سربند، دستار، طوق، سینه‌ریز و حلقه‌های درشت و انگشترهای فلزی زبر و زمخت، پرطرفدار شده‌اند.

خیاط‌ها می‌گویند طراحی لباس کولی‌ها هیچ راز و رمزی ندارد. فقط هر کسی از زیورآلات بیشتر و شگفت‌انگیزتر استفاده کند، برنده است.