صبح جمعه با گوشه: ما نعره‌زنان از سر جان گذشتیم

ما چه نزدیکی با اعراب داریم؟ پوست ما سفید و چشمان ما آبی است، غذاهای ما اغلب صدف و پاستا و پوره سیب‌زمینی و ماهی آزاد خام است. مگر نمی‌بینید عکس‌های ملت ما را در اینستاگرام؟ شباهت و نزدیکی ما به آلمانی‌های اصیل تا آنجاست که ما هم مثل آنها خیارشور را با شکر درست می‌کنیم و تهران بسیار به برلین شبیه است تا قاهره.
زن‌های ما همه بور هستند و اپیلاسیون یک کار غیرضروری و بی فایده است که به آن نیازی نداریم. ما و سوئدی‌ها از الفبای یکسانی برای نوشتن استفاده می‌کنیم و با آنها و دانمارک، بر سر جزایر فارو مشکل داریم.
مردان ما، تنها مردان منطقه هستند که بدون هیج مشکلی قادر به پوشیدن همزمان شلوارک و رکابی هستند؛ برخلاف برخی مردان منطقه، که پوشیدن شلوارک آنها را شبیه ویترین مغازه پشم‌فروشی می‌کند.

موسیقی و سازهای ما چه شباهتی با موسیقی عربی دارد؟
در صبح جمعه با گوشه شماره ۱۸۷ به موسیقی عربی گوش کنیم و به یاد بیاوریم که سعدی، ایدهٔ «بنی‌آدم اعضای یک پیکرند (یا یکدیگرند)» را احتمالا از جمله‌ معروف عربی* گرفته و سوای این یک مورد، شعر و ادبیات ما و اعراب، هیچ بده بستان و شباهتی نداشته و در این مورد هم اصولا ما با بچه های آلمان و همینطور بگیر تا قطب شمال، دادوستدهای فرهنگی بیشتری داشتیم تا اعراب.

تیتر: احمد شاملو

* المسلمون کالرجل الواحد اذا اشتکی عضو من اعضائه تداعی له سائر جسده. (مسلمانان نسبت به همدیگر هم چون یک مرد هستند که هرگاه عضوی از اعضای او دردمند شود، اعضای دیگر او نیز احساس درد می کنند.)
کنزالعمال، حدود ۹۷۷ میلادی – سعدی حدود ۱۲۹۰ میلادی