صبح جمعه با گوشه؛ می‌خوانم نغمهٔ نو، نغمهٔ نو

هرسال این موقع‌ها دم و دستگاه عریض و طویل تلویزیون ایران، یادش می‌آید که چهارتا «بایراموز مبارک» زوری یا چند صحنه بی‌سر و ته رقص و آهنگ بلوچی، یا ذوق‌مرگی گزارشگر از اینکه «هموطنان مسیحی هم نوروز را جشن می‌گیرند» و چه و چه را توی چشم بینندگان عزیزش فرو کند.

در سال نو با ما تهدید و بُرهه حساس را تجربه نکنید

بیایید مثل گزارشگرها و مجری‌های خوشحال داخل و خارج، برای سال نو آرزوهای خوب بکنیم؛

– آرزو کنیم، در «این بُرههٔ حساس»، خِرَد جمعی و آدم‌های پاکیزه و مرتب و آراسته -هم در ظاهر و هم در باطن- و اهل مدارا و گفت‌وگو، کارها را به‌دست گیرند و هوچی‌گرها و آنها که مدام از دیوارکشیدن دور مرزهای جغرافیایی و ذهنی دم می‌زنند و شاخ‌وشانه می‌کشند، دست از سر دنیا بردارند.

– آرزو کنیم که در سال نو دیگر کسی در حصر نباشد و دیگر خرید روزنامه از دکهٔ سر کوچه، برایش تبدیل به خواب و رویای چیدن روزنامه از درختِ زندان نشود.

– یادمان باشد که خون ما رنگین‌تر از هیچ انسان دیگری نیست و نازیدن به مذهب موروثی یا جنسیت یا رنگ و لعاب ِ چشم و پوست و مویی که خودمان نقش و اختیاری در انتخابش نداشته‌ایم، خشک‌مغزی‌مان را نشان می‌دهد.

– در سال نو یادمان نرود که هیولاهایی که در سوریه و سرزمین همسایگان‌مان جولان می‌دهند، در یک قدمی ما هستند و اگر ضعیف باشیم حتما سراغ ما هم می‌آیند؛ در روزگار ما ضعف، فقط نظامی نیست و آنچه که «قدرت نرم» می‌نامندش، کم‌اهمیت‌‌تر از قدرت نظامی نیست.

– ای کاش در سال نو، صاحبان قدرت هم بدانند، در کنار قدرت معقول نظامی، به قول خودشان در «جنگ نرم» هم باید قوی باشند و بفهمند که اتفاقا همین دختر و پسرهای جوان و بخشی از مردمی که آنها را به دلیل سبک زندگی و سلیقه‌شان، «دشمن» می‌دانند، بهترین سربازان این جنگ نرم هستند که شاعر گفته:

بیا بیا شکن‌شکن بیا به جنگ تن‌به‌تن بیا به جنگ تن به تن

– نمی‌توانم در سال نو یادی از قشنگان شبکه‌های اجتماعی نکنم؛ آرزو کنیم که در سال نو، قشنگان اینستاگرامی با ایده‌ها، لب‌ها، پاها، چشم‌ها، دست‌ها و کاسه‌بشقاب‌های قشنگ‌تر و جلدهای کتاب‌ رنگی‌تر، ما را در عمق قشنگی‌شان بیشتر غرق کنند.

ترانه‌های بهاری صبح جمعه با گوشه ۱۵۹ را در آخرین جمعه سال ۹۴، در ساوندکلاود گوشه بشنوید:

عکس: کاشی ایرانی… Eleanor Howell

تیتر: از آواز دلکش در فردا روشن است