نقاشی که در دوره طولانی از زندگی هنری‌اش غرق در سبک آبستره بود، یک روز همه کارهایش را نابود کرد تا دنیای دیگری را انتخاب کند. دیوید پارک، نقاش آمریکایی که از مهم‌ترین هنرمندان دهه ۵۰ میلادی در منطقه سن‌فرانسیسکو در آمریکا بود، پس از سال‌ها نقاشی به این نتیجه رسید که بهتر است بر زمان حال تمرکز کند.
دیوید پارک، بعد از دوره‌ای جدی و پرکار که همه انرژی‌اش را کشیدن فضاهای بزرگ انتزاعی گرفته بود، رو به دنیای واقعی آورد؛ شکل یا فرم، بافت و رنگ و دما در نقاشی‌هایش مهم شد و متوجه شد قبلا سوژه‌های انتزاعی نقاشی‌هایش برای جلب توجه به هنر نقاش بوده، نه نقاشی. او به خودش نهیب زد که مردم نباید درباره نقاش حرف بزنند و او را تحلیل کنند. برای همین کارهای گذشته‌اش را دور ریخت و علیه خودش قیام کرد.
دیوید پارک، در سال ۱۹۱۱ میلادی در بوستون به دنیا آمد و بزرگ شد اما هیچ‌وقت دبیرستان را تمام نکرد و غیر از یک‌سال دوره آموزش نقاشی در یک موسسه در لس‌آنجلس، هیچ‌وقت هنر را از راه دانشگاهی و با تحصیل یاد نگرفت. اما دیوید پارک، نقاشی که خودآموخته بود، یکی از بهترین آموزگاران نقاشی شد.
او یکی از بنیان‌گذاران و آموزگاران «موسسه هنر سن‌فرانسیسکو» بود که همراه با دو نقاش هم‌فکر و همراه یک جنبش اعتراضی را از همین مدرسه هنر شروع کرد: «جنبش فیگوراتیو منطقه خلیج سن‌فرانسیسکو»: منطقه‌ای که مظهر جنبش اجتماعی هیپی‌ها و خیزش دهه ۶۰ میلادی در آمریکا شد.
همه اعضای این جنبش نقاشی که روز به روز به تعدادشان اضافه می‌شد، پیشینه نقاشی در سبک اکسپرسیونیسم آبستره یا انتزاعی داشتند که در نقاشی دهه ۴۰ میلادی طرفدار زیادی پیدا کرده بود. برای همین اسم‌شان را «نسل پُل» گذاشتند که بین خودشان و برقرار بود و تبدیل به انقلابی هنری شد. دیوید پارک، سبک فیگوراتیو را در سال‌های ۱۹۵۰ تا ۵۹ میلادی شیوه جدی هنری خودش کرد.
وقتی سرطان به جانش افتاد، دیگر از خیال و ذهنش کمک گرفت و هر چه می‌دید نقاشی می‌کرد. مدل‌های برهنه در حالت‌های مختلف در استودیوش، از فضای کارهایش ناپدید شد. انگار دیگر زندگی برایش خیابان و آدم‌ها و زندگی روزمره شده بود. کودکان در حال بازی، نوازنده‌ها در خیابان‌ها، دوستانش که به دیدارش می‌آمدند و مردم در خانه‌هایشان تبدیل به سوژه‌های پس از بیماری‌‌اش شدند.
وقتی بیماری برایش توانی نگذاشت که دیگر بتواند پای بوم بنشیند، رنگ‌وروغن را کنار گذاشت و با آبرنگ آثاری را آفرید که می‌گویند از بهترین بخش‌های زندگی هنری‌اش هستند. دیوید پارک در حالی در ۴۹ سالگی در اوائل دهه ۶۰ میلادی از دنیا رفت که خودش را در سبک‌اش مخترع و کاشف بزرگی نمی‌دانست اما توانایی‌اش در بداهه‌سازی و روشش در تبدیل یک لحظه از زندگی به یک تابلوی نقاشی، برای هم‌دوره‌ای‌هایش عجیب بود.
نظر شما