یک بار که در سوراخ‌سنبه‌های خانه مادربزرگ دنبال ظرف و ظروف و پارچه‌های خوشگل‌اش می‌گشتم، چشمم به این برگ‌های خشک و لوله‌شده افتاد که مادربزرگ می‌گفت از عطاری و به نام «چای سفید» به بهای سه هزارتومان (۱۰۰ گرم) خریده و فروشنده هم درباره فایده و اثر این «چای» بر موی سر تا ناخن پا سخنرانی جانانه‌ای کرده.
برگ‌های خشک را که بوییدم، عطر خوش لیمو به یادم آورد که این‌ها «لمون گرس» یا علف لیمو هستند؛ گیاهی علفی و بومی هند و جاهای استوایی که سوای دم کردنش مثل چای، در آشپزی و برای طعم‌دار کردن به ویژه گوشت مرغ، استفاده می‌شود.
از افشره و روغن علف لیمو هم در لوازم آرایشی و بهداشتی استفاده می‌شود. شاید تا حالا محصولی را با عطر و بویش تجربه کرده باشید.
بساط چای لمون گرس بر پته دست‌دوز مادربزرگ
برای دم کردن یک قوری لمون گرس یا علف لیمو یا «علف تب» دو قاشق مربا‌خوری برگ خشک شده یا تازه‌اش را در یک قوری آب داغ بریزید و حدود ده دقیقه صبر کنید تا خوب رنگ بدهد و دم بکشد.
بیشتر از این مقدار ممکن است چای را تند و تیز و غلیظ کند که نیاز به رقیق کردن با آب دارد. عطر خوش لیمو و کمی طعم ترش این دم‌نوش طلایی رنگ، مزه فراموش نشدنی دارد.
نوشیدنی‌های بیشتر در گوشه.
نظر شما